Celem badań było rozpoznanie naturalnych i antropogenicznych przekształceń zachodzących w ukształtowaniu niewielkich dolin denudacyjnych w krajobrazie staroglacjalnym Równiny Bielskiej. Zapis zmian zawarty został w osadach dennych tych dolin. Tereny Równiny Bielskiej położone na północ od Bielska Podlaskiego charakteryzuje obecność równoleżnikowo przebiegających dolin denudacyjnych, w odcinkach źródłowych zakończonych nieckowatymi rozszerzeniami. W budowie geologicznej dominują utwory pyłowe różnego pochodzenia, na wierzchowinach wzniesień gliny ablacyjne i zwałowe, a w obniżeniach utwory organiczne i organiczno-mineralne. Miąższość osadów deluwialnych w opisywanych dolinach osiąga maksymalnie ponad 2 m, a najczęściej nie przekracza 1 m. Przeważnie są to mułki wykształcone pod względem litologicznym jako pyły piaszczyste i pyły ilaste. Takie uziarnienie utworów dolinnych bezpośrednio wynika z litologii terenów otaczających. Sedymentacja deluwiów w dolinach wyraźnie koreluje z rozwojem rolnictwa na tym terenie, wylesieniem i uprawą roli. Zaniechanie uprawy powoduje znaczące spowolnienie tempa przyrostu deluwiów.