Rozwój przestrzenny dużych polskich miast odbywa się często na terenach poza jego granicami, na terenach wiejskich w tzw. strefie podmiejskiej. Istnieją determinanty, które przyciągają nową zabudowę na tereny wiejskie, a na wiele z nich mamy realny wpływ kształtując politykę przestrzenną. Pojawia się natomiast pytanie czy dążąc do rozwoju przestrzennego władze lokalne odpowiednio chronią swoje zasoby przyrodnicze. W niniejszym artykule przeanalizowano tę sytuację na przykładzie podwrocławskiej gminy Długołęka. Analizy dowodzą, że gmina skupiła się na wykorzystaniu czynników rozwojowych do rozwoju ilościowego zabudowy, niedostatecznie zabezpieczając przy tym występujące obszary chronione i zasoby glebowe.