Dominującym kierunkiem zagospodarowania osadów ściekowych w Polsce jest ich składowanie. Jednakże począwszy od 1.1.2013 sposób ten będzie zabroniony. Istnieje zatem silna potrzeba rozwoju termicznych metod utylizacji osadów. W polskim ustawodawstwie osad może być nazywany biomasą lub odpadem. Dla celów ustalenia, jakie obowiązki wynikają z przepisów ochrony środowiska, korzystać należy z definicji Ministra Środowiska. Przy utylizacji osadów ściekowych w ilości do 1% masy paliwa, standardy emisyjne dla paliw nie ulegają zmianie. Przy utylizacji osadów w ilości ponad 1%, należy prowadzić ciągły pomiar emisji zanieczyszczeń, w tym HCl i HF, a także ciągły pomiar parametrów spalin (jak dla instalacji utylizacji odpadów). Dla potrzeb rozliczenia udziału energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych stosuje się definicję Ministra Gospodarki. W takim przypadku, zgodnie z obowiązującym prawem osady ściekowe uznaje się za czystą biomasę neutralną pod względem CO2. Wykorzystanie osadów ściekowych jako paliwa wymaga określenia podstawowych własności palnych. Własności te powinny odpowiadać wymaganiom jakie są stawiane paliwom w celu ich energetycznego wykorzystania. W pracy przedstawiono wyniki szczegółowej analizy fizykochemicznej suszonych osadów ściekowych wytworzonych na dwóch polskich oczyszczalniach ścieków. Wyniki zostały porównane z pięcioma przedstawicielami paliw biomasowych: słomy pszennej, rzepakowej, wierzby energetycznej, trocin sosnowych i dębowych. Analiza obejmowała skład elementarny paliw oraz szczegółową analizę popiołu. Wyniki jednoznacznie wskazują, iż osady ściekowe są bardzo wartościowym paliwem nieróżniącym się w zasadniczy sposób od „klasycznej” biomasy.